Jarenlang heb ik mijn fietsleven gedefinieerd door intensiteit: meedogenloze training, solo-expedities en het opbouwen van een gemeenschap rond radicale inclusiviteit. Maar een recente reis naar Kroatië met mijn partner onthulde de verrassende bevrijding van niet de leiding hebben. Soms komen de grootste avonturen voort uit het overdragen van de teugels.
Van soloritten tot gedeelde ervaringen
Mijn reis begon ruim tien jaar geleden. Wat begon als een praktisch woon-werkverkeer in DC, aangedreven door een door een broer gebouwde single-speed, evolueerde na een moeilijke breuk tot een reddingslijn. Fietsen bood structuur, gemeenschap en een ontsnapping. Toen ik in 2015 naar Atlanta verhuisde, versterkte mijn eerste bikepackingtrip op de Silver Comet Trail de verslaving. Het was brutaal, opwindend en volkomen transformerend. De vrijheid om op eigen kracht verre oorden te bereiken werd bedwelmend.
De financiële barrières – de kosten van de juiste uitrusting als vreemde zwarte vrouw in de non-profitsector – waren echter reëel. Dit bracht mij bij Radical Adventure Riders (RAR), een beweging die zich inzet om fietsen inclusiever te maken. Uiteindelijk heb ik RAR ATL opgericht, waar ik maandelijkse ritten, workshops en een gratis uitrustingsbibliotheek organiseerde. Het doel: een veilige, gastvrije ruimte creëren voor gemarginaliseerde gemeenschappen die vaak met vijandigheid te maken krijgen, simpelweg omdat ze bestaan.
De uitdaging van evenwicht
Mijn benadering van fietsen is… grondig. Lange dagen in het zadel, constante training en een diepe onderdompeling in outdoorvaardigheden zijn standaard. Mijn partner, Lyn, geeft de voorkeur aan een meer informeel tempo. Om de kloof te overbruggen, kozen we voor een rondleiding van een week met Intrepid in Kroatië. Het idee was niet alleen om te fietsen, maar om een balans te vinden tussen inspanning en ontspanning.
Kroatië bleek een onverwacht gastvrije omgeving. Wettelijke bescherming voor LHBTQIA+-personen zorgde ervoor dat we ons veilig en op ons gemak voelden bij het uiten van genegenheid in het openbaar, iets dat elders niet altijd gegarandeerd is. De reisgroep zelf was divers – een gepensioneerde arts, een immigratieadvocaat en anderen – en creëerde een ondersteunende sfeer waarin zelfs de minder ervaren rijders zich gesterkt voelden.
De verlichting van niet leiden
Voor iemand die gewoonlijk elk detail plant, was de ervaring van simpelweg op reis zijn een onthullende ervaring. Onze gids, Davor, was uitzonderlijk goed geïnformeerd, niet alleen over de routes, maar ook over de lokale cultuur en geschiedenis. Hij deed zijn uiterste best om ervoor te zorgen dat iedereen zich op zijn gemak en geïnformeerd voelde.
Er waren momenten van echte fysieke uitdaging, zoals de slopende klim naar Hvar, maar de beloningen – adembenemende uitzichten en onvermijdelijk ijs – maakten het de moeite waard. Wat nog belangrijker was, ik kon me concentreren op het ondersteunen van Lyn en haar eraan herinneren dat ze in staat was door te zetten als ze aan zichzelf twijfelde. De opluchting dat ik voor één keer niet door de logistiek hoefde te navigeren of me zorgen hoefde te maken over de veiligheid, was groot.
Een nieuwe waardering voor rust en verbinding
Deze reis ging niet alleen over fietsen; het ging over het herontdekken van het plezier van reizen zelf. Te vaak zijn mijn “vakanties” gewoon een intensere fysieke activiteit op een nieuwe locatie. Kroatië bood iets anders: een mix van uitdaging, verkenning en echte downtime.
De ervaring herinnerde me eraan waarom ik überhaupt verliefd werd op fietsen: de verbinding met het land, het gevoel van vrijheid en de aardende kracht van de natuur. Maar het liet me ook zien dat het meest krachtige wat je kunt doen soms is iemand anders de leiding te laten nemen. De mogelijkheid om avontuur op een veilige, gastvrije manier te beleven moet voor iedereen toegankelijk zijn, vooral voor degenen die historisch zijn uitgesloten. Deze reis heeft mijn besluit alleen maar versterkt om die ruimtes te blijven bouwen, één fietstocht tegelijk.
